London,london,dlr,tube,job hunting, cv, Engineer - Graduate.doc, Engineer.Graduate, cover letter.docx, cv file, cv tips, job, GAP, Sales Associate, Retail Sales Associate, Are you eligible to work in the UK?yes?no?,

gigs,lives, last.fm, friends, connect with, connect, attend, Limehouse, Bow, Shadwell, Limehouse, deposit,P45,P46, wadge,payslip, taxes, tax-free, claim, benefits, Local Stop Shop, notification, notice period,oyster, pounds, pences, Spotify,facebook, photos?no photos, upload, download, suggest,attend, like, friend request,send friend request, fucking English weather, pour, rain, rain, rain, rain, wake-up, shipment, early one, late one, closing, store, colleagues, tills, assist, cashier, Notting Hill, Notting Hill Gate, zone 1,zone 2, DL, circle, district, central, due to engineering works, part closures this weekend, Mile End, Bow, Bow Road, cemetery, foxes, keys, don't forget the keys, Tottenham Court Road, lunchbreak, Leicester Square, picadilly line, Holborn, tupperware, Barbican, Southbank, review, update, confirmation letter, NIN, jobseekers, jobseekers allowance, road, close, street, Viet Hoa, Shoreditch, Maria, Luis, Peter, Yang Li, the xx, St ' Leonards, Kingsload, cvs, hand over, Hey there I'm looking, are you looking for any?, off-license, pub, pubs, bar, club, parties, agencies, voice mail, e-mail, LinkedIn, @hotmail.co.uk, Regards, Yours sincerely, Yours, Yours faithfully, assessment, London, London, London, pier, box-in day, London bridge, Eastbourne, south railway, Victoria train station, cheers, cheers mate, heya, O2, top up, monthly allowance, hello there my name is, my name??, this is speaking, gaydar, gayromeo, East, live in East, where about?, heya, fancy coming?, Bethnal Green, Soho, Shoreditch, pint, can I have another one?, buses towards, basically I am looking for, ideally I would like to work within, hey I've got an appointment, where do you find yourself in 5 years time?, what will you bring in this company, good afternoon, have a good one,

why should we choose  you, how long are you planning to stay within the UK?, labour market, job market, competitive, monster, reed, totaljobs, ring me, drop me a line, text, voice mail, upload a different cv, lidl, asda, tesco, Canary Warf, excuse me sir, scan your clubcard, pints,pints, hey there what;s your name, how do you know each other?, do you like it?, London is amazing, London, London, london, london, Berlin?, London, Manchester, Vienna, apply, apply, appply, apply, competitive, market, recession, job - hunting, retail, sick of, 5-year diploma, pathway, dissertation supervisor, references, do not hesitate to contact me,

yeah nice to meet you, take care, cheers, do wanna waste your time, nice meeting you, show off, show off, take it easy, hey take it easy, have a seat, by all means, thank you very much indeed, oh sorry, sorry, thanx mate, chap, lad, Greek, United Kingdom, England, Greater London, London, East, BT, Sky, infinity, fb, Fb, like, skype, oh shit, come and go, come and go, am gonna miss you, take care, see you in a while, stick around, stick for a while, could you?, take care, cheers, xx

the Prism.tv

The PrismGR2010 - Trailer from niko on Vimeo.

Us Now Documentary

New age concert

? IAMAMIWHOAMI ?

Παιχνίδια κερδοσκόπων στα γκέτο της Αθήνας

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΛΙΝΑΡΔΟΥ

Σχέδιο αναβάθμισης του κέντρου της Αθήνας με ταχύτατες διαδικασίες προωθεί η κυβέρνηση. Εν αναμονή του υπουργού που θα οριστεί υπεύθυνος να πραγματοποιήσει την «αναμόρφωση», ωστόσο το μεγάλο ξεκαθάρισμα έχει στην πράξη ήδη ξεκινήσει...

Σχέδιο για δημιουργία συγκροτήματος κατοικιών και καταστημάτων στην οδό Μυλλέρου.Δυστυχώς, όμως, δεν συνοδεύεται από τον σεβασμό του χαρακτήρα ορισμένων περιοχών, την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατοίκων από χαμηλά κοινωνικά στρώματα, και προσωρινών «κατοίκων»-μεταναστών που η πολιτεία για χρόνια ξεβράζει κατά πού τη βολεύει...

Οι καταγγελίες είναι πολλές: Για υπόγειες συμμαχίες και καθοδηγούμενες από επιχειρηματικά συμφέροντα μη κυβερνητικές οργανώσεις που μάχονται υπέρ μιας καθαρής πόλης, καθώς και για «υποβοηθούμενη» υποβάθμιση. Και από την άλλη, η πραγματικότητα: Αυξημένοι δείκτες εγκληματικότητας και άνθρωποι που ζητούν το αυτονόητο: να τους αφήσουν να ζήσουν ήρεμα εκεί που γεννήθηκαν. Είναι αυτή η ζοφερή πραγματικότητα σε ορισμένες περιοχές του κέντρου όπου το Real Estate βρίσκει πρόσφορο έδαφος και στο όνομα της ανάπλασης-αναβάθμισης, ρίχνει επικίνδυνες ζαριές...

Gentrification

Εν γνώσει της πραγματικότητας και μακριά από τις κυβερνητικές αποφάσεις, αρχιτέκτονες μηχανικοί και πολεοδόμοι θέτουν το ερώτημα, ενόψει της «Αθήνας του 2014», της καθαρής πόλης και της πρότυπης γειτονιάς: θέλουμε αναβάθμιση υποβαθμισμένων περιοχών ή τη δημιουργία κοινωνικών «άυλων» τειχών; Δηλαδή, ένα άλλου είδους «γκέτο» με κατοίκους από κοινωνικά και ανώτερα οικονομικά στρώματα;

Αυτό που συντελείται στο Μεταξουργείο, τον Κεραμικό, στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια, στα στενά της οδού Πειραιώς, στους κάθετους δρόμους της Αχαρνών, αλλά και στον Αγιο Παντελεήμονα, φαίνεται πως υπακούει πιστά στους κανόνες ενός συγκεκριμένου project που λέγεται «εξευγενισμός» και έχει ήδη εφαρμοστεί σε αμερικάνικες και ευρωπαϊκές πόλεις. Είναι ένας όρος που αποτελεί μετάφραση του αγγλικού «gentrification». Προέρχεται από τη λέξη «gentry» και σημείναι «η αριστοκρατία των γαιοκτημόνων». Ο «εξευγενισμός» στην πράξη παραπέμπει στη διαδικασία με την οποία φτωχές εργατικές γειτονιές στο ιστορικό κέντρο της πόλης «ξεσκουριάζονται» (φρεσκάρονται) μέσω της εισροής ιδιωτικών κεφαλαίων, με αποτέλεσμα να εισέρχονται σε αυτές αγοραστές και ενοικιαστές κατοικίας από τα μεσαία και ανώτερα στρώματα.

Η εγκληματικότητα

Και πώς εμπλέκεται με την υποβάθμιση και την εγκληματικότητα το Real Estate; Πρόσφατη έρευνα της Property LTD για πέντε «καυτές» περιοχές της Αθήνας, όπως αναφέρεται και στην ηλεκτρονική έκδοση www.realestatenews.gr, με τίτλο «Πέντε περιοχές όμηροι της υποτιμητικής κερδοσκοπίας», αποκαλύπτει πως η άνοδος των δεικτών εγκληματικότητας κατά μία ποσοστιαία μονάδα, ρίχνει τις τιμές των ακινήτων τουλάχιστον κατά 0,5 μονάδες. Στην ίδια έρευνα διαπιστώνεται ακόμη πως σε κατοικίες μεγάλης ηλικίας και χαμηλού ορόφου, η αύξηση εγκληματικότητας κατά μία ποσοστιαία μονάδα κατεβάζει την τιμή μέχρι και 4 ποσοστιαίες μονάδες. Και είναι αυτή, σύμφωνα με τους ειδικούς, η βάση του «σκληρού» παιχνιδιού που γίνεται σε περιοχές όπως το Μεταξουργείο, αλλά και ο Αγιος Παντελεήμονας.

Μελέτη του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) με τίτλο: «Το φαινόμενο του εξευγενισμού κεντρικών περιοχών των πόλεων» (Ο. Αθανασόπουλος, Μ. Καραβά) αποκαλύπτει επίσης ότι: «Η βάση της διαδικασίας του εξευγενισμού βρίσκεται στην υποβάθμιση κεντρικών περιοχών των πόλεων και συνεπώς στην υποτίμηση και απαξίωση του επενδεδυμένου στη γη κεφαλαίου σε αυτές τις περιοχές. Η υποβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος είναι αποτέλεσμα της φυσικής φθοράς των κτιρίων και της έλλειψης υποδομών. Αμέση συνέπεια είναι η αποχώρηση των μεσαίων στρωμάτων από την περιοχή. Η εγκατάσταση μεταναστών και ομάδων που βρίσκονται χαμηλότερα στην κοινωνική ιεραρχία εντείνει αυτήν την αποχώρηση, καθώς ενεργοποιεί συντηρητικά αντανακλαστικά των μεσοαστικών στρωμάτων... Κάποιες φορές μάλιστα η εγκατάσταση μεταναστών και η απαξίωση του κτισμένου περιβάλλοντος υποβοηθούνται από τους εκπροσώπους του κτηματικού κεφαλαίου εξυπηρετώντας συγκεκριμένες σκοπιμότητες»!

«Αντί πινακίου φακής»

Τον Οκτώβριο του 2009 καταγγέλθηκε στο συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων από την παράταξη «Η Αθήνα αλλάζει» του Κώστα Σκανδαλίδη ότι: «Επί της οδού Κνωσού (κάθετος της Αχαρνών) και τριγύρω έχει επισημανθεί από τους κατοίκους και έχει και από εμάς διαπιστωθεί ως κινητικότητα, δεν μπορούμε αλλιώς να το τεκμηριώσουμε, η λειτουργία κυκλώματος -φαντάζομαι ότι και αλλού συμβαίνει αυτό, σε συνεργασία Real Estate- που πάνε και παίρνουν αντί πινακίου φακής από τους κατοίκους που αγανακτισμένοι από αυτά που έχουν δημιουργηθεί με τις συμπεριφορές ημεδαπών και αλλοδαπών οι οποίοι εμπλέκονται σε εγκληματικές ενέργειες ή που στοιβάζονται όπως στοιβάζονται. Υποβαθμισμένων των περιοχών, πέφτουν οι τιμές. Πάνε, λοιπόν, αυτά τα κυκλώματα, αγοράζουν αντί πινακίου φακής και εκμεταλλευόμενοι την προοπτική αναπλάσεων από τον Δήμο ή παρεμβάσεων από την πολιτεία, χρησιμοποιούν αυτά που αγοράζουν ως χώρους ενοικίασης, κυρίως σε ατυχείς αλλοδαπούς με το κεφάλι κι έτσι συνεχίζεται και επαυξάνεται η κατάσταση την οποία έχουμε επισημάνει. Σκοπός του είναι όταν αναπλαστεί η περιοχή, να επαναπουλήσουν αυτά που αγόρασαν πάμφθηνα, πανάκριβα»...

Χαρακτηριστική η περίπτωση γωνιακής πολυκατοικίας στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα όπου κάθε διαμέρισμα ενοικιάζεται αντί 650 ευρώ από τον έλληνα ιδιοκτήτη! Η πολυκατοικία έχει 4 ορόφους. Σε κάθε όροφο αναλογεί ένα τεσσάρι και γύρω στους 20 ενοίκους αφγανικής καταγωγής.

Το Μεταξουργείο

Κι αν στον Αγιο Παντελεήμονα βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή της μεγάλης «εκκαθάρισης», στο Μεταξουργείο αυτή έχει προχωρήσει. «Το παράδειγμα του Μεταξουργείου ανήκει στις περιπτώσεις που το εργαλείο εξευγενισμού είναι η τέχνη», διαβάζουμε στη μελέτη του ΑΠΘ, «η αποκατάσταση και επανάχρηση του εργοστασίου του Γκαζιού ως εκθεσιακό-συναυλιακό χώρο στην γειτονική συνοικία ήταν που σηματοδότησε την αρχή της αλλαγής χαρακτήρα της περιοχής. Την πλειοψηφία των "εκθεσιακών χώρων" αποτελούσαν εγκαταλελειμμένοι βιομηχανικοί χώροι ή εργαστήρια τα οποία είχαν καταλάβει άστεγοι και μετανάστες οι οποίοι εκτοπίστηκαν βίαια για χάρη της Τέχνης.

Ετσι, τα εικαστικά project στον Κεραμικό-Μεταξουργείο φαίνονται να λειτουργούν σαν εμπροσθοφυλακή για τον "εξευγενισμό" αυτής της γειτονιάς, την εκδίωξη των μειονοτικών πληθυσμών και την ανεμπόδιστη έλευση του Real Estate».

Η αρχιτέκτονας Ελ. Τζιρτζιλάκη από το Δίκτυο Νομαδικών Αρχιτεκτόνων, αναρωτιέται: «Το ιστορικό κέντρο της Αθήνας και ο εξευγενισμός του. Φιλοξενία ή εκ-τοπισμός». Σημειώνει: «Στο πλαίσιο του εξευγενισμού ξένοι και έλληνες διάσημοι αρχιτέκτονες σχεδιάζουν κτίρια για το Μεταξουργείο εδώ και καιρό. Το ζήτημα όμως δεν είναι ένα κτίριο στο Μεταξουργείο το οποίο θα υπερκαλύψει μάλιστα έναν κενό χώρο, ούτε η φιλανθρωπία που υπάρχει στο πλαίσιο της κοσμοπολιτικής που είναι διαχείριση της ζωής στο όριο. Ποιος θα μπορούσε να είναι ένας δημιουργικός ρόλος της τέχνης και της αρχιτεκτονικής στην περιοχή; Μπορούν εάν θέλουν να δώσουν φωνή και χώρο σε όσους καταδικάζονται στη σιωπή στο πλαίσιο της κυρίαρχης ηγεμονίας;»

Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν γίνει αρκετές συναντήσεις με επαγγελματίες της περιοχής, γκαλερίστες, θεατρικούς επιχειρηματίες, εκπροσώπους της αστυνομίας και έναν σημαντικό άνθρωπο από την αγορά του Real Estate (μέσω των εταιρειών του έχει αγοράσει έναν μεγάλο αριθμό κατοικιών στο ενδιαφέρον «ΚΜ», δηλαδή Κεραμεικό Μεταξουργείο). Από παρευρισκόμενους στις συζητήσεις που γίνονται κατά καιρούς, πληροφορούμαστε ότι το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στις επιχειρήσεις «σκούπα» από την αστυνομία με σκοπό να «καθαρίσει» η περιοχή.

ΜΚΟ και real estate

Στο μεταξύ, κάτοικοι του Μεταξουργείο καταγγέλλουν στην «Κ.Ε.» πως η «σκούπα» φαίνεται πως στην πράξη δεν αφορά μόνον τους άστεγους, τους μετανάστες, τα εγκληματικά στοιχεία αλλά ορισμένες φορές μικροϊδιοκτήτες και κατοίκους της περιοχής με σκοπό, όπως τουλάχιστον μας αναφέρουν, «τη συνένωση των ακινήτων και των μικρών ιδιόκτητων περιουσιών σε μεγάλες».

Οι καταγγελίες δεν σταματούν εδώ. Αναφέρουν ακόμη και ύπαρξη ΜΚΟ που έχουν συστήσει κάτοικοι σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, οι οποίες «δημιουργήθηκαν και χρηματοδοτούνται (!) από μεγαλοϊδιοκτήτες γραφείων Real Estate».

Αγιος Παντελεήμονας: «Ξύλο» και στις τιμές των ακινήτων

Η πολυκατοικία στην δεύτερη παράλληλη οδό της Αχαρνών, λίγα μέτρα από την πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, θυμίζει ολοένα και περισσότερο... μεσιτικό γραφείο.

Οι ταμπέλες «πωλείται» και «ενοικιάζεται» αυξάνονται και πληθύνονται, καλύπτοντας ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα της τζαμαρίας στην είσοδο. Οσο για την εικόνα της κυριακάτικης μετακόμισης με το φορτηγό να κλείνει το στενό για μερικές ώρες μέχρι να φορτώσει τον οικιακό εξοπλισμό, δεν ξενίζει πια κανέναν. Αποτελεί τμήμα της καθημερινότητας...

Τα δεκάδες πωλητήρια εν μέσω κρίσης δεν θα μπορούσαν παρά να ρίξουν τις τιμές στα... τάρταρα. Στον Αγιο Παντελεήμονα, στον Αγιο Νικόλαο, στα Πατήσια και τον σταθμό Λαρίσης, οι πωλητές αναγκάζονται να μεταβιβάσουν τα διαμερίσματά τους σε τιμές που σε αρκετές περιπτώσεις δεν φτάνουν καν στα 1.000 ευρώ το τετραγωνικό.

Τα επιχειρήματα που τραβούσαν το ενδιαφέρον των αγοραστών στο παρελθόν -σπίτια δύο βήματα από το κέντρο, κοντά στην εμπορική «πιάτσα» της Πατησίων και με εύκολη πρόσβαση στα μέσα μαζικής μεταφοράς- δεν πείθουν πλέον τους υποψήφιους αγοραστές. Στην απόφασή τους, βαραίνει πλέον περισσότερο η παλαιότητα των πολυκατοικιών (άνω των 30 ετών οι περισσότερες), η αλλαγή στη «σύνθεση» του πληθυσμού αλλά και η συνεχής προβολή θεμάτων που παραπέμπουν σε αύξηση της εγκληματικότητας.

Διαμέρισμα τρίτου ορόφου στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, επιφάνειας 130 τετραγωνικών μέτρων, πωλείται σήμερα προς 120 χιλιάδες ευρώ -λιγότερα από 1.000 ευρώ το μέτρο- και παρ' όλα αυτά παραμένει στα αζήτητα. Στα Πατήσια, νεόδμητο ρετιρέ 82 τετραγωνικών με parking και αποθήκη, πωλείται προς 130.000 ευρώ, δηλαδή κοντά στα 1.585 ευρώ το τετραγωνικό. Στην πλατεία Βικτωρίας, οι τιμές πώλησης για τα μεταχειρισμένα διαμερίσματα των 20 και 30 χρόνων έχουν πλέον περιοριστεί στα 1.100-1.200 ευρώ ανά τετραγωνικό.

Μεσίτες που «δουλεύουν» τις συγκεκριμένες περιοχές καταγράφουν σημαντική πτώση στις τιμές, η οποία σε αρκετές περιπτώσεις ξεπερνά το 30% μόνο μέσα στο τελευταίο 18μηνο. Την πτώση των τιμών την αποδίδουν στην τεράστια προσφορά ακινήτων προς πώληση (οι αγγελίες για τις συγκεκριμένες περιοχές ξεπερνούν τις 2.500), στη μειωμένη ζήτηση από την πλευρά των οικονομικών μεταναστών αλλά και στο γεγονός πως οι τράπεζες δεν χρηματοδοτούν επενδύσεις σε περιοχές με φθίνουσα πορεία.

Υπάρχει βέβαια και η αντίθετη οπτική: πολλοί «βλέπουν» ευκαιρίες πίσω από τις τιμές πώλησης των 1.000 και των 1.100 ευρώ. Εκτιμούν ότι τα περιθώρια περαιτέρω πτώσης έχουν στενέψει ενώ, αντίθετα, ακόμη και το πιο περιορισμένης έκτασης σχέδιο ανάπλασης θα αποδειχτεί αρκετό για να δημιουργήσει υπεραξίες δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ

από Ελευθεροτυπία

little kids singing big words

All that I have is a river

The river is always my home

Lord, take me away

For I just cannot stay

Or I’ll sink in my skin and my bones

The water sustains me without even trying

The water can’t drown me, I’m done

With my dying

Please help me build a small boat

One that’ll ride on the flow

Where the river runs deep

And the larger fish creep

I’m glad of what keeps me afloat

The water sustains me without even trying

The water can’t drown me, I’m done

With my dying

Now deeper the water I sail

And faster the current I’m in

That each night brings the stars

And the song in my heart

Is a tune for the journeyman’s tale

The water sustains me without even trying

The water can’t drown me, I’m done

With my dying

Now the land that I knew is a dream

And the line on the distance grows faint

So wide is my river

The horizon a sliver

The artist has run out of paint

The water sustains me without even trying

The water can’t drown me, I’m done

With my dying

Where the blue of the sea meets the sky

And the big yellow sun leads me home

I’m everywhere now

The way is a vow

To the wind of each breath by and by

The water sustains me without even trying

The water can’t drown me, I’m done

With my dying

Aloe Blacc

Sufjan Stevens

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

..

.

Lone Wolf's ''The Devil & I''

.

.

.

.

.

..

.

.

Lone Wolf (Paul Marshall) releashed his debut album ''The Devil and I''

on Bella Union Records

myspace

site (free streaming of the whole EP)

.

.

..

.

.

..

...and they have escaped the weight of darkness...

.
.
.
.
..
.

.''Olafur Arnalds

.

.

.

.

.

.

.

listen to it here

.

.

.

.

.

a shouting opera

.
.
.
.
.
..
.
.

.

.

.

.

.

.

glimpses

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.
.
.
.

.
.
.
.
..
.

.

.

.

.

..

.

.

Shearwater

.

.

.

.

.

.

.

.

Shearwater - The Golden Archipelago from KMS on Vimeo.

.

.

.

.

.

The Knife in Collaboration With Mt.Sims and Planningtorock: Tomorrow,In A year

Tracklist:
CD 1
01. Intro
02. Epochs
03. Geology
04. Upheaved
05. Minerals
06. Ebb Tide Explorer
07. Variation of Birds
08. Letter to Henslow
09. Schoal Swarm Orchestra
CD 2
01. Annie’s Box
02. Tumult
03. Colouring of Pigeons
04. Seeds
05. Tomorrow in a Year
06. The Height of Summer
Bonus track
07. Annie's Box (alt. vocal)

.

.

.

.

..

.

.

.

At last......

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Καλή Χρονιά

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Denmark i love you,Copenhagen i need you

.

.

.

.

.

..

.

.

¹ Troels Abrahamsen

..................................

² Turboweekend

. ............................

³ when saints go machine

......................................

.

.

.

.

..

.

.

.

.

.

.

.

Στο όνομα της εξέγερσης

του Γιάννη Ευαγγέλου

Ένα χρόνο μετά, στη μνήμη του αδικοχαμένου αγοριού, κάποιοι (πολλοί) αυτοαποκαλούμενοι «αντιεξουσιαστές», με βαθύτατα εξουσιαστική μανία, ζητούν ΕΚΔΙΚΗΣΗ. Με κεφαλαία γράμματα, φυσικά. Για να διατρανώσουν τη δική τους αθωότητα και να καταδείξουν την ενοχή των άλλων. Για να μας ξαναχωρίσουν σε στρατόπεδα. Για να ξαναστήσουν αυτοσχέδια λαϊκά δικαστήρια (τα πιο απάνθρωπα δικαστήρια). Λες και δεν είμαστε όλοι ένοχοι – καθώς συμμετέχουμε με όλη μας τη ζωτική δύναμη στις κουλτούρες της βίας και της εκδίκησης. Λες και ο Κορκονέας δεν είναι σάρκα από τη σάρκα μας. Λες και τα δικά μας χέρια δεν είναι ματωμένα, επειδή έχουν ξεπλυθεί με τις δήθεν καλές μας προθέσεις...

Ένα χρόνο μετά, εξακολουθούμε να σκυλεύουμε το πτώμα ενός παιδιού. Για να δικαιώσουμε το δικό μας σχήμα της εκδίκησης. Για να επιβάλουμε τη δική μας ορθοδοξία. Για να τους πείσουμε όλους (και κυρίως τον εαυτό μας) για τη δική μας αθωότητα, τη δική μας αγνότητα, τη δική μας πηγαία ορμητικότητα. Ο δημαγωγικά αποκαλούμενος «ανθός της ελληνικής κοινωνίας» φροντίζει να την πληγώνει διαρκώς με τα αγκάθια του.

Ένα χρόνο μετά, η πανούκλα του αναδυόμενου μαυροκόκκινου φασισμού αποκτά διαστάσεις επιδημίας. Κάψιμο βιβλιοπωλείων, επιδρομές, ξυλοδαρμοί, απειλές, βίαιη ματαίωση εκδηλώσεων, γκαζάκια, σφαίρες, βόμβες, δολοφονίες. Τα τάγματα εφόδου των δήθεν «αντιεξουσιαστών» (οι οποίοι δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις βαθιά ανθρωπιστικές ιδεολογικές αρχές κάθε αληθινά αντιεξουσιαστικής στάσης) ποδοπατούν και ταπεινώνουν το πτώμα της ήδη τρομοκρατημένης κοινωνίας. Πατούν πάνω στη μνήμη ενός νεκρού σώματος, για να κατασπαράξουν το δήθεν υπνωτισμένο και απαθές ζωντανό σώμα. Με τη σιωπηρή συναίνεση όλων μας. Είναι καιρός να ακουστεί η φωνή της ίδιας της ζωής. Είναι καιρός να σταθούμε απέναντι στον τρόμο και να μιλήσουμε για την ίδια τη ζωή, ο καθένας από τη δική του σκοπιά.
Στο νου μου έρχεται αυτό που έγραψε ο Ντανιέλ Γκερέν στη Φαιά πανούκλα του φασισμού, πριν από πενήντα πέντε χρόνια: «Όλο αυτό το λούμπεν προλεταριάτο που σέρναμε πίσω μας: [...] τύποι που τους άρεσε η στολή κι ο καβγάς και που δεν είχαν παρά μονάχα ένα ιδανικό: να κυριαρχούνε στη γωνιά τους, στο πεζοδρόμιο». Κι όμως, πενήντα πέντε χρόνια μετά, δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα. Ούτε καν οι στολές. Κι οι εγκληματίες της κάθε ιδεολογίας (αριστερής ή δεξιάς, αναρχικής ή φασιστικής, εθνικής/θρησκευτικής ή όποιας άλλης) συνεχίζουν να μεταμορφώνονται σε δικαστές, επικαλούμενοι τη μεταφυσική αιτιολογία του «δικαίου».

Ένα χρόνο μετά, κάποιοι ακόμη μιλούν για Εξέγερση ( με κεφαλαίο Ε). Μόνο που με τη λέξη αυτή εννοούν την εξωτερίκευση του μίσους, και όχι τη λαχτάρα της ζωής. Δεν με εκφράζουν, είμαι απέναντί τους.

Ένας που πέρσι, τέτοιον καιρό, φώναζε «Θάνατος»

* Ο Γιάννης Ευαγγέλου είναι εκδότης (ΔιάπυροΝ).

Ο δολοφονημένος Αλέξης Γρηγορόπουλος δεν ανήκει σε κανέναν

του Καιν

«Δικοί του» είναι ο οικογενειακός και προσωπικός κύκλος και όχι η όποια δημόσια, πολιτική και μαζική εκμετάλλευση του νεκρού.

Η θύμησή σου ποτίζει επιτέλους τα ξερά μας χείλη και τα καθαρίζει από την αλμύρα, σαν το «αγαπάτε το πράσινο» στο δημοτικό πάρκο που το φύτεψαν και το εγκατέλειψαν εκεί για να πεθάνει από ξηρασία και τώρα δέχεται με λύτρωση τη μπόρα που τού δίνει «παράταση ζωής».

Καλπάζει ο νοτιάς με 15ονών ταχύτητα ρίχνεται πάνω από τα βράχια και την προβλήτα και σε ξαναφέρνει κοντά μας πάνω σε σπασμένη σανίδα, ό,τι απέμεινε από την βάρκα του μετανάστη που το ταξίδι του σταμάτησε από μια σφαίρα στην ταραγμένη βρώμικη και σάπια θάλασσα, πού έλεγε κι ο Σαββόπουλος.
Της θάλασσας που μας επιστρέφει εκτός από τις κονσέρβες, τα χαρτιά, τα μπουκάλια και το πετρέλαιο πού της άδειασε η «παραγωγική» βουβή ζωή μας, και τον κάλυκα από την σφαίρα πού σταμάτησε πάνω σου στις 6 Δεκέμβρη, Αλέξανδρε.
Άδεια για σένα πια, γεμάτη όμως και έτοιμη ξανά ,αυτή την φορά για όλους, όλες εμάς. Υπάρχουν πολλών ειδών σφαίρες Αλέξανδρε...

Ακούγεσαι από μακριά, σαν το βουητό πριν τον μεγάλο σεισμό που θέλει να ανοίξει με τα στήθια του την Γή, να ζητήσει να χορέψουμε μαζί του τα πρωτοτράγουδα της μάνας, τον ήχο από τα πρώτα άτσαλα βήματα στην στράτα για τον «όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο»...και μετά στην αγκαλιά του πατέρα στην μέση τού ουρανού να τρέχει πότε με τον ήλιο και πότε με το φεγγάρι να μην κουράζεται ποτέ να ανοίγει καινούργια κάθε φορά μονοπάτια μέσα από τα σύννεφα.
Τι περίεργο μέσα σε 15χρόνια, η ίδια αγκαλιά να σηκώνει το γέλιο σου μέχρι τ΄ άστρα και η ίδια να σκεπάζει με χώμα το ξαφνικό σου «αχ» στον δρόμο.
Κάπως έτσι αρχίσανε όλα για τούς περισσότερους από εμάς, μόνο που εμείς σταθήκαμε πιο τυχεροί από σένα, ζούμε, έτσι λέμε ακόμη και «κλαίμε» και «τιμάμε» τούς πεθαμένους για τις «ανάγκες», τους «σκοπούς» και τις «φλόγες» της «εξέγερσης».

Το κύμα φέρνει την φωνή σου απ’ τα ανοιχτά, σαν την στάχτη από την Πάρνηθα, τον Υμηττό ή την Πεντέλη που μπαίνει κάθε καλοκαίρι στην Αθήνα την «διαμαντόπετρα» της εξάτμισης και της πύρινης ασφάλτου το «δαχτυλίδι».
Απόψε η νύχτα δεν έχει φεγγάρι για ερωτευμένους και Σαββατοκύριακο στο σφαγείο της παραλιακής ,όλη η εικόνα παγώνει στο άκουσμα απ’ το ουρλιαχτό πού πρόλαβε να βγει από το στόμα τού τελευταίου σου Δεκέμβρη.
Μπορώ να το δω Αλέξανδρε, το σημάδι που μου δείχνεις που άφησε η σφαίρα, μια τόσο δα μικρή σφαίρα αλήθεια πώς χώρεσε και μπήκε σε μια τόσο μεγάλη και δυνατή καρδιά;

Ξέρεις Αλέξανδρε, δεν θέλω να σου πω ψέματα...
Θέλω η θανάσιμη πληγή σου να κλείσει, να μην την κρατήσουμε ανοιχτή για να ξεπλένουμε τα χέρια μας από εκδίκηση και μίσος, θέλω να σε αφήσουμε ήσυχο να θρηνήσεις εσύ και οι δικοί σου τον τελευταίο σου Δεκέμβρη...
Εμείς πού είμαστε ακόμη ζωντανοί και έχουμε γίνει «επαγγελματίες» στο να σκυλεύουμε, να ασελγούμε και να φτύνουμε πάνω στην σωρό και στους τάφους των δολοφονημένων, χρόνια τώρα... Ας σωπάσουμε, καιρός είναι να αλλάξουμε διαδρομή, να ανακαλύψουμε τα λάθη μας, αλλά και να μην ξεχάσουμε!
Κηδέψαμε την επανάσταση, πέρυσι, λίγες ώρες πριν την κηδεία σου, σε σημαδέψαμε και εμείς «συμβολικά» με όλες τις «καλές προθέσεις» για την εκτόνωση και πραγμάτωση του αυτοσκοπού μας, είμαστε ικανοί στην καπηλεία γιατί «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», μάθε το δεν έχουμε λογαριασθεί ποτέ με «τον μπάτσο πού έχουμε μέσα μας κι ας μην έχει στολή», θα σε σκοτώνουμε και εμείς με την σειρά μας κάθε φορά που με βία θα χρησιμοποιούμε για το μνημείο της τυφλής βίας και τού κοινωνικού πολέμου, τ΄ όνομά σου Αλέξη Γρηγορόπουλε,

Μην μάς έχεις εμπιστοσύνη...
Μην γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις, συνέχισε μπροστά και ζήσε τούς επόμενους Δεκέμβρηδες, υπερασπίσου τους δικούς σου γιατί εμείς θα σε διαψεύσουμε...
Κι αν είμαστε κάποτε άξιοι να συναντηθούν οι δικοί μας με τούς δικούς σου, τότε έχουμε μια ελπίδα να σε τιμήσουμε και να σε σεβασθούμε πραγματικά!
Δεν το κάναμε αυτό μέχρι τώρα, αλλά δώσε μας μια δεύτερη ευκαιρία γιατί το αξίζεις να σε δικαιώσουμε στα μάτια όλων των ανθρώπων που στις φλέβες τους έχουν το δικό σου αίμα και πάνω από τα κεφάλια τους τριγυρίζει κάθε μέρα και νύχτα απειλητικά η ίδια σφαίρα από το Κτήνος της Εξουσίας και της Βαρβαρότητας που με το περίστροφο πάντα θα ψάχνει για νέους στόχους και θύματα.
Γιατί είμαστε τα θύματα, σήμερα ή αύριο, της ίδιας σφαίρας ,του ίδιου μιλιταρισμού, της ίδιας βιομηχανίας των δήμιων των όπλων πού έχει γραμμένη την ζωή όλων των ανθρώπων, με ή χωρίς «στολή», στην παλιά της την σκανδάλη.

Σου υπόσχομαι πώς θα σε τιμήσω απέχοντας από όλο αυτό το θέαμα, το «μεγάλο μας τσίρκο» και το επετειακό πανηγύρι πού έχει οργανώσει, ο καθένας από τον σεχταρισμό του, την μυθοπλασία του ή το κανάλι του, να «μιλήσει» στο όνομα της μνήμης σου,

Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάιν) μεμονωμένο άτομο από το αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα.

«στα ίδια μέρη, αλλά και σε άλλα μέχρι τώρα ξένα κι άγνωστα θα ξαναβρεθούμε…»

.

.

.

.

(Αντιγραφή από protagon )

.

..

.

.

..

.

.

Της Άννας Δαμιανίδη

Τετάρτη βράδυ πήγα να ακούσω τις ομιλίες των Μανδραβέλη, Ψυχογιού και Δαφέρμου στη Νομική Σχολή. Πρώτη φορά πήγαινα στο καινούργιο κτίριο, από τον πεζόδρομο της Μασσαλίας, αλλά και στο παλιό είχα πολλά χρόνια να πάω Μόλις μπήκα στο αμφιθέατρο, μετάνιωσα. Έχω γκρίζα μαλλιά, κι εκεί μέσα είχε μόνο φοιτητές και φοιτήτριες, μέσος όρος ηλικία τα 20. Ντρεπόμουν όμως και να φύγω, ήμουνα στην πρώτη σειρά. Έμεινα.

Το θέμα ήταν η πολιτική βία. Οι τρεις ομιλητές είχαν τις απόψεις τους ο καθένας, ο Μανδραβέλης μίλησε για τη γλωσσική σύγχυση που ξεχειλώνει την έννοια της βίας και κατά κάποιον τρόπο νομιμοποιεί κάθε είδους αναίτια βία σαν απάντηση σε αυτά που ονομάζονται βία. Ο Ψυχογιός είπε ότι καλλιεργούμε υπερβολικά το θαυμασμό στη βία στην παιδεία και στις παραδόσεις μας. Και ο Δαφέρμος είπε ότι η βία είναι διάχυτη, υπάρχει ψυχολογική βία, εργατική βία, οικογενειακή βία κλπ, δηλαδή κατά κάποιο τρόπο έκανε περίπου αυτό που είχε υποστηρίξει ο Μανδραβέλης, ότι τα βαφτίζουμε όλα βία.

Ύστερα κουβέντιασαν με τα παιδιά, τα οποία βεβαίως ήταν ρομαντικά και αναφέρονταν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου με πολύ ενθουσιασμό. Ο Δαφέρμος είπε ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια εντελώς ειρηνική εξέγερση σε βίαιες συνθήκες. Ο Ψυχογιός προσπάθησε, όπως κάνει συχνά, να τους εξηγήσει ότι δεν πρέπει να το ζηλεύουν το Πολυτεχνείο και την έξαρσή του γιατί έγινε μετά από μια περίοδο μεγάλης καταπίεσης. Περνούσαμε άσχημα στη χούντα, είπε. Ναι, αλλά είχαμε ελπίδες, είπε ο Δαφέρμος πολύ χαμογελαστός, και τα παιδιά χειροκρότησαν. Κι αυτό με πίκρανε, ίσως επειδή ήταν και ο γιος μου στο ακροατήριο. Αυτή η φράση και αυτή η αντίδραση πιστεύω ότι είναι στη βάση μιας παρεξήγησης που ερμηνεύει και όσα συνέβησαν σε λίγο.

Γιατί χειροκροτήσανε τα παιδιά; Δεν έχουν αυτά ελπίδες; Είχαμε εμείς περισσότερες; Σκέφτηκα να σηκωθώ να πω ότι δεν είχαμε όλοι ελπίδες, ότι τώρα περνάνε καλύτερα, ότι εμείς πλήτταμε θανάσιμα, ότι δεν θέλαμε ψωμί κι ας φωνάζαμε Ψωμί Παιδεία Ελευθερία.–ψωμί υπήρχε- τους Ρολινγκ Στόουνς θέλαμε, τα ενδιαφέροντα πράγματα που συνέβαιναν στον κόσμο. Κι ότι δεν ήταν και τόσο μη βίαιο το Πολυτεχνείο, γιατί είχαμε σπάσει ένα σωρό αντικείμενα, δεν είχαμε αφήσει πόδι σε καρέκλα ή τραπέζι. Τα σκεφτόμουνα, αλλά δεν μιλούσα, θυμόμουνα πόσο γκρίζα είναι τα μαλλιά μου και πόσο σαν τη μύγα μες στο γάλα ήμουνα εκεί μέσα.

Τότε περίπου μπήκανε μέσα οι τραμπούκοι, κάτι τύποι με μαύρα ρούχα και κράνη στο χέρι, κι άρχισαν να βρίζουν. Θέλουμε να διαβάσουμε ένα κείμενο, είπαν, έπιασαν το μικρόφωνο κι έλεγαν κάτι για εικοσάχρονα παιδιά που μπήκαν φυλακή, κι ότι έφταιγε ο Πάσχος. Ξεφτίλες, λέγανε στα παιδιά, καλέσατε εδώ τον υπονομευτή του ασύλου! Δηλαδή κατηγορούσαν όλους εκεί μέσα για αυτό που έκαναν οι ίδιοι, γιατί αυτοί και καταργούσαν και υπονόμευαν το άσυλο. Μερικοί νεαροί τους είπαν να περιμένουν τη σειρά τους να μιλήσουν. Κι ένα παιδί τυφλό άρχισε να ουρλιάζει: Γιατί το κάνετε αυτό; γιατί χαλάτε αυτή τη συζήτηση; Είχε τόση ένταση που με πήρανε τα κλάματα. Ντρεπόμουνα να κλαίω έτσι στην πρώτη σειρά με τα γκρίζα μαλλιά μου, αλλά καλύτερα που έκλαιγα παρά να κατουριέμαι από φόβο.

Φοβήθηκα. Αυτό το φριχτό αίσθημα που σου σφίγγει χαμηλά την κοιλιά, κατουριέσαι πάνω σου, αυτό με είχε πιάσει στην αρχή. Αυτό ήθελαν κι εκείνοι. Να φοβηθούμε. Εντάξει λοιπόν, εγώ τουλάχιστον ανταποκρίθηκα. Ίσως επειδή δεν ήμουνα και στα νερά μου.

Τον αναγνώρισα το φόβο. Τον είχα ξανανιώσει πολλά χρόνια πριν, εκεί στη Νομική, Αθήνας και Θεσσαλονίκης, γιατί έμενα στην Αθήνα αλλά σπούδαζα στη Νομική Θεσσαλονίκης, και στα Πολυτεχνεία αμφοτέρων. Τότε που μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι, επί χούντας.. Φοβόμουν πολύ. Μια μέρα είχα κοντέψει να κατουρηθώ από φόβο. Είχαμε πάρει ταξί για να το σκάσουμε από κάποιους που μας πλησίαζαν απειλητικά, και πόση αγωνία είχα μη μυρίσει ο ταξιτζής κάτι…

Αυτός ο φόβος λοιπόν. Τόσα χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος κατά κάποιο τρόπο, με το ίδιο θέμα. Οι τύποι απείλησαν λοιπόν καμπόσο, μέχρι που πέταξαν αυγά στον Πάσχο, κι έφυγαν. Κι όταν είδα τα αυγά να πέφτουν, μαζί με το ξάφνιασμα και το σοκ, ένιωσα και ανακούφιση, αυτό ήταν λοιπόν, τέλος, γλιτώσαμε τα χειρότερα. Σκουπίσαμε τον Πάσχο και τον πιάσανε αγκαζέ, ο Αλιβιζατος που ήταν σαν οικοδεσπότης συντετριμμένος, να τον πάνε όλοι μαζί σε μέρος ασφαλές. Δηλαδή, συγγνώμη, ποιο είναι το ασφαλές; Πού δεν έχει κράτος και εξουσία κάποια φασιστική ομάδα; Μπουλούκι ανεβήκαμε τη Μασσαλίας, μπουλούκι πήγαμε στη Σόλωνος και μπήκαμε σε ένα μπαρ, και πίναμε και πίναμε, και δεν συνερχόμασταν. Ήπια τρία πορτό, κι έμεινα και κουβεντιάσαμε ώρες, αλλά παρόλ’ αυτά τη νύχτα έμεινα ξύπνια, δεν μπορούσε να μου περάσει η ταραχή. Στριφογύριζα στο κρεβάτι και εκρήγνυνταν στο μυαλό μου φράσεις αγανάκτησης, και κυρίως η αίσθηση της αδικίας που επιφυλάσσει αυτή η χώρα σε ανθρώπους οι οποίοι κάνουν το έγκλημα να δημοσιεύουν κείμενα. Να πασχίζουν για τη σκέψη, να βάζουν την τέχνη τους, τα δυνατά τους, και η ανταμοιβή, αυγά στα μούτρα. Να πρέπει να φοβούνται να μιλήσουν. Να πρέπει να είναι ήρωες για να μπορούν να γράφουν. Κι έχουμε Δημοκρατία υποτίθεται. Πρέπει να είμαστε ευτυχείς που δεν είναι οι τύποι καθεστώς επίσημο.

Ξαγρυπνούσα και μου έρχονταν στο μυαλό εικόνες από τις γιορτές της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων. Αυτά μας έβαζαν να κάνουμε στη χούντα. Τέτοια θεάματα τραγάνιζαν τα νιάτα μας. Ακούγαμε τραγούδια και μαθαίναμε για κινήματα στην Ευρώπη, την αμφισβήτηση των πάντων, ιδέες καινούργιες, ανατρεπτικές, συγκλονιστικές, κι εδώ είχαμε τον Πατακό. Πώς να πείσουμε τα σημερινά παιδιά να μη νοσταλγούν τις εξεγέρσεις μας; Οι γονείς μας τα κατάφεραν καλύτερα. Τον πόλεμο που έζησαν κανείς δεν τον ζήλεψε, κι ας είχε πολλούς ηρωισμούς. Αλλά βλέπεις άλλη η γοητεία της επανάστασης. Τρομάρα μας. Πώς να εξηγήσουμε ότι χάσαμε τόσα πράγματα που δεν αναπληρώθηκαν με το Πολυτεχνείο.

Εγώ θα ήθελα να είμαι τώρα νέα. Να κάνω χορό, να μπορώ να διαβάζω και να ακούω ό,τι θέλω, να ντύνομαι όπως θέλω, να πηγαίνω σε μικτό σχολείο, να ξέρω ανθρώπους από την Αφρική και την Ασία. Να ταξιδεύω, να πηγαίνω Εράσμους, να μαθαίνω ξένες γλώσσες, να ψάχνομαι, να γνωρίζω παρέες από το Ίντερνετ, να μη φοβάμαι μήπως πέσω σε χαφιέδες που θα με προδώσουν και θα με καλέσει ο ασφαλίτης να με χτυπήσει και να με βιάσει. Να μην ασχολούμαι όπως τότε με την πολιτική, από απελπισία. Απελπισία είχαμε, όχι ελπίδα, γιατί δεν τα λες όλα κύριε Δαφέρμο;

Αλλά ίσως εσύ να έλπιζες περισσότερο, δεν ξέρω. Ήσουν στέλεχος, στην Επιτροπή κατάληψης, μπορεί να ένοιωθες πολλές ελπίδες. Κι εγώ κείνη τη μέρα είχα ελπίδες, αλλά την επόμενη, για θυμήσου; Δεν είχες ενοχές ποτέ; Δεν σκέφτηκες ποτέ τους επόμενους μήνες ότι είχαμε κάνει λάθος με το Πολυτεχνείο; Εγώ το σκεφτόμουνα συνέχεια…

Βέβαια εσείς στην Αθήνα ήσασταν αλλιώς. Πιο ηρωικοί και περήφανοι. Εγώ θα μπορούσα να είμαι εδώ, Τετάρτη έφυγα για μια ηλίθια άσκηση στο Ποινικό, και μου είπε ο Ντένης καθώς έμπαινα στα ΚΤΕΛ, μην πας, έλα στο Πολυτεχνείο, έγινε κατάληψη. Ε, καλά άσε να φύγω τώρα, θα γυρίσω το Σάββατο… Έμεινα στη Θεσσαλονίκη και κάναμε κι εμείς κατάληψη το πρωί της Παρασκευής στο Πολυτεχνείο. Λέγαμε να πάμε στην Οδοντιατρική που ήταν κεντρικά, τελικά προτιμήθηκε η μίμηση. Είχε από τότε την επικοινωνιακή του σημασία και το μύθο του, το Πολυτεχνείο.

Μείναμε μέχρι τα χαράματα του Σαββάτου. Η μεγαλύτερη ευτυχία ήταν η ώρα της πορείας ως εκεί, της τρεχάλας. Αυτή η ζηλευτή έξαρση,εντάξει, υπήρξε για καποιες ώρες. Αυτό είναι που θέλουν όλοι να ξαναζήσουν. Και το παιχνίδι με το φόβο τους αρέσει άραγε; Δεν έχουν τίποτε καλύτερο στη ζωή τους; Ύστερα περιφερόμουν στις αίθουσες και τις συνελεύσεις και ομολογώ ότι συχνά δεν καταλάβαινα την υπερβολικά επαναστατική γλώσσα, και δεν συμφωνούσα με το σπάσιμο των καρεκλών. Κυκλοφορούσαν όλοι με ένα κομμάτι ξύλο, από πόδια τραπεζιών. Εσύ γιατί δεν έχεις, με ρώτησαν. Εγώ δεν μπορώ να παίξω ξύλο, είχα πει. Και με στεναχωρούσε αυτή η καταστροφή. Είναι κάτι που το σκέφτομαι συχνά. Δεν κατάφερα να πείσω κανέναν εκείνη τη νύχτα ότι δεν χρειαζόταν να σπάμε τις καρέκλες. Το προσπάθησα, αλλά μάταια.

Ωστόσο έκαναν κάτι πολύ σωστό, η επιτροπή που είχαμε εκλέξει. Όταν έμαθαν τι είχε γίνει στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, αποφάσισαν να παραδοθούμε. Εν ολίγοις. Αυτό. Να μη χυθεί αίμα. Δεν γίναμε ήρωες. Ας είναι καλά τα παιδιά. Το λέω και το ξαναλέω, αν και έτσι όπως συνταχθήκαμε να βγούμε ήταν πολύ ταπεινωτικό. Στριμωγμένοι, στη σειρά, κι έλεγα μέσα μου, ηττηθήκαμε, ας έχω τουλάχιστον ψηλά το κεφάλι.

Μπροστά είχε ένα τανκς με αναμμένους προβολείς, στρατιώτες με το όπλο προτεταμένο, και μόλις βγαίναμε μας σκόρπιζαν αστυνομικοί με σπρωξιές. Το κεφάλι ψηλά εσύ, έλεγα μέσα μου, και βγήκα κρατώντας αγκαζέ σφιχτά την Κατερίνα και προχωρούσαμε σαν αυτόματα. Κι όπως προχωρούσαμε αποφεύγαμε όσο μπορούσαμε τους αστυνομικούς που ήταν σκόρπιοι σε όλο το δρόμο, κι ένας είχε πιάσει ένα παιδί, που έφτασε σε μας, γαντζώθηκε πάνω μου, και μαζί γαντζωμένος πάνω του ο μπάτσος το κρατούσε και πήγαμε λίγα λεπτά έτσι, τραβώντας ο ένας τον άλλον, αλλά δεν άπλωσα το χέρι να βοηθήσω, να σπρώξω το μπάτσο, να κρατήσω το αγόρι κοντά μου, που εκλιπαρούσε με μια κλαψιάρικη φωνή, καθόλου ηρωικό κι αυτό, συνέχισα να προχωράω σα μηχανή με κύριο στόχο να ξεφύγω.

Αυτή ήταν η ηρωική έξοδος… Αλλά εγώ τουλάχιστον το ήξερα, και δεν είχα οπλιστεί με κανένα ξύλο. Είμαι δειλή, ήθελα να ζήσω, και μάλιστα αρτιμελής, κι ας είχαμε ιδιαιτέρως και αστόχαστα κινδυνεύσει επί ώρες. Κατουριόμασταν από το φόβο μας, και ουρλιάζαμε όταν μας χτυπούσαν, και τρέχαμε να γλιτώσουμε. Δεν θα σας άρεσε, πιστέψτε με. Σε κάνει να νιώθεις πολύ άσχημα, ο φόβος σε αποβλακώνει, σου φτωχαίνει τη ζωή, σου μαραίνει τα νιάτα. Δεν θέλω να χρειάζεται ηρωισμό τίποτα. Θέλω να ζω ασφαλής σε ελεύθερη χώρα, όπως τώρα. Σύμφωνα με τους νόμους. Οι νόμοι είναι για να προστατεύουν κυρίως ανθρώπους σαν εμένα, αδύναμους, δειλούς, αγύμναστους, που δεν θέλουν να παίζουν ξύλο, παιδιά, γριές και γέρους. Θέλουμε νόμους, σύνταγμα, δημοκρατία, ισότητα, τέτοια πράγματα για να συνεννοηθούμε. Όχι επαναστάσεις, όχι πολυτεχνεία. Όχι άλλα πολυτεχνεία. Δεν υπάρχει λόγος για τόση απελπισία.

Τα γράφω αυτά όλα μετά από τόσα χρόνια, γιατί διαρκώς καταλαβαίνω ότι έχει γίνει παρεξήγηση. Ακούστε πάλι τη φωνή του σταθμού. Ακούστε την αγωνία των εκφωνητών. Δεν ήθελαν να πεθάνουν και να γίνουν ήρωες. Δεν ζούσαμε σε εποχές μαύρες, δεν θέλαμε να θυσιαστούμε. Θέλαμε να ζήσουμε, να χαρούμε τα νιάτα μας, τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις. Να ζούμε όπως εσείς οι νέοι τώρα. Να βρίσκουμε τον εαυτό μας, όχι να ασχολούμαστε με τους καραβανάδες και να μας βασανίζουν. Τρελαίνομαι όταν ακούω νέους να μου λένε πως είχαμε το προνόμιο της εξέγερσης: Που είχαμε κάθε μέρα να κάνουμε με τα κατακάθια της κοινωνίας, και τα κατακάθια της δικής μας ψυχής, το φόβο μας. φρίκη, και πλήξη, και απόγνωση, και αδιέξοδα! Τώρα έχετε το προνόμιο της εξέγερσης. Πρέπει να είναι οπωσδήποτε με καδρόνια; Τώρα μπορείτε να κάνετε τόσα πράγματα για να αλλάξετε τον κόσμο. Υπάρχουν εθελοντικές οργανώσεις, γιατροί χωρίς σύνορα, ομάδες για τους μετανάστες, δενδροφυτεύσεις, πράγματα που δεν τα φανταζόμασταν. Ελάτε στην ομάδα μας, να κάνουμε μαθήματα ελληνικών στους μετανάστες. Μάθετε το ελληνικό αλφάβητο σε έναν αφρικανό που δεν πήγε σχολείο ποτέ του, και θα δείτε ότι θα αλλάξει ο κόσμος. Πηγαίνετε στην Ουρουγουάη με τους Ινδιάνους, στο Γκάζι με τα τσιγκανάκια, στη Σιέρα Λεόνε με τα παιδιά πολεμιστές, στον Κολωνό με το Κυριακάτικο σχολείο, ελάτε σε μας, στην Αγορά της Κυψέλης, ο κόσμος σας περιμένει να τον αλλάξετε. Και το μυαλό σας μπορεί να δουλέψει ελεύθερα. Να ακούει ελεύθερα, να διατυπώνει ελεύθερα, να ζει τη συγκλονιστική εμπειρία της ελεύθερης σκέψης. Είναι πιο συνταρακτικό από κάθε άλλη συγκίνηση, δεν αναπληρώνεται με τίποτα.

Αυτό το προνόμιο έχουμε τώρα. Εκτός κι αν επιτρέψουμε στους τραμπούκους να μας το αφαιρέσουν.

αναδημοσίευση από feleki

.

.

.

.

.