Ένα χρόνο μετά, εξακολουθούμε να σκυλεύουμε το πτώμα ενός παιδιού. Για να δικαιώσουμε το δικό μας σχήμα της εκδίκησης. Για να επιβάλουμε τη δική μας ορθοδοξία. Για να τους πείσουμε όλους (και κυρίως τον εαυτό μας) για τη δική μας αθωότητα, τη δική μας αγνότητα, τη δική μας πηγαία ορμητικότητα. Ο δημαγωγικά αποκαλούμενος «ανθός της ελληνικής κοινωνίας» φροντίζει να την πληγώνει διαρκώς με τα αγκάθια του.
Ένα χρόνο μετά, η πανούκλα του αναδυόμενου μαυροκόκκινου φασισμού αποκτά διαστάσεις επιδημίας. Κάψιμο βιβλιοπωλείων, επιδρομές, ξυλοδαρμοί, απειλές, βίαιη ματαίωση εκδηλώσεων, γκαζάκια, σφαίρες, βόμβες, δολοφονίες. Τα τάγματα εφόδου των δήθεν «αντιεξουσιαστών» (οι οποίοι δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις βαθιά ανθρωπιστικές ιδεολογικές αρχές κάθε αληθινά αντιεξουσιαστικής στάσης) ποδοπατούν και ταπεινώνουν το πτώμα της ήδη τρομοκρατημένης κοινωνίας. Πατούν πάνω στη μνήμη ενός νεκρού σώματος, για να κατασπαράξουν το δήθεν υπνωτισμένο και απαθές ζωντανό σώμα. Με τη σιωπηρή συναίνεση όλων μας. Είναι καιρός να ακουστεί η φωνή της ίδιας της ζωής. Είναι καιρός να σταθούμε απέναντι στον τρόμο και να μιλήσουμε για την ίδια τη ζωή, ο καθένας από τη δική του σκοπιά.
Στο νου μου έρχεται αυτό που έγραψε ο Ντανιέλ Γκερέν στη Φαιά πανούκλα του φασισμού, πριν από πενήντα πέντε χρόνια: «Όλο αυτό το λούμπεν προλεταριάτο που σέρναμε πίσω μας: [...] τύποι που τους άρεσε η στολή κι ο καβγάς και που δεν είχαν παρά μονάχα ένα ιδανικό: να κυριαρχούνε στη γωνιά τους, στο πεζοδρόμιο». Κι όμως, πενήντα πέντε χρόνια μετά, δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα. Ούτε καν οι στολές. Κι οι εγκληματίες της κάθε ιδεολογίας (αριστερής ή δεξιάς, αναρχικής ή φασιστικής, εθνικής/θρησκευτικής ή όποιας άλλης) συνεχίζουν να μεταμορφώνονται σε δικαστές, επικαλούμενοι τη μεταφυσική αιτιολογία του «δικαίου».
Ένα χρόνο μετά, κάποιοι ακόμη μιλούν για Εξέγερση ( με κεφαλαίο Ε). Μόνο που με τη λέξη αυτή εννοούν την εξωτερίκευση του μίσους, και όχι τη λαχτάρα της ζωής. Δεν με εκφράζουν, είμαι απέναντί τους.
Ένας που πέρσι, τέτοιον καιρό, φώναζε «Θάνατος»
* Ο Γιάννης Ευαγγέλου είναι εκδότης (ΔιάπυροΝ).
Ο δολοφονημένος Αλέξης Γρηγορόπουλος δεν ανήκει σε κανέναν
του Καιν
«Δικοί του» είναι ο οικογενειακός και προσωπικός κύκλος και όχι η όποια δημόσια, πολιτική και μαζική εκμετάλλευση του νεκρού.
Η θύμησή σου ποτίζει επιτέλους τα ξερά μας χείλη και τα καθαρίζει από την αλμύρα, σαν το «αγαπάτε το πράσινο» στο δημοτικό πάρκο που το φύτεψαν και το εγκατέλειψαν εκεί για να πεθάνει από ξηρασία και τώρα δέχεται με λύτρωση τη μπόρα που τού δίνει «παράταση ζωής».
Καλπάζει ο νοτιάς με 15ονών ταχύτητα ρίχνεται πάνω από τα βράχια και την προβλήτα και σε ξαναφέρνει κοντά μας πάνω σε σπασμένη σανίδα, ό,τι απέμεινε από την βάρκα του μετανάστη που το ταξίδι του σταμάτησε από μια σφαίρα στην ταραγμένη βρώμικη και σάπια θάλασσα, πού έλεγε κι ο Σαββόπουλος.
Της θάλασσας που μας επιστρέφει εκτός από τις κονσέρβες, τα χαρτιά, τα μπουκάλια και το πετρέλαιο πού της άδειασε η «παραγωγική» βουβή ζωή μας, και τον κάλυκα από την σφαίρα πού σταμάτησε πάνω σου στις 6 Δεκέμβρη, Αλέξανδρε.
Άδεια για σένα πια, γεμάτη όμως και έτοιμη ξανά ,αυτή την φορά για όλους, όλες εμάς. Υπάρχουν πολλών ειδών σφαίρες Αλέξανδρε...
Ακούγεσαι από μακριά, σαν το βουητό πριν τον μεγάλο σεισμό που θέλει να ανοίξει με τα στήθια του την Γή, να ζητήσει να χορέψουμε μαζί του τα πρωτοτράγουδα της μάνας, τον ήχο από τα πρώτα άτσαλα βήματα στην στράτα για τον «όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο»...και μετά στην αγκαλιά του πατέρα στην μέση τού ουρανού να τρέχει πότε με τον ήλιο και πότε με το φεγγάρι να μην κουράζεται ποτέ να ανοίγει καινούργια κάθε φορά μονοπάτια μέσα από τα σύννεφα.
Τι περίεργο μέσα σε 15χρόνια, η ίδια αγκαλιά να σηκώνει το γέλιο σου μέχρι τ΄ άστρα και η ίδια να σκεπάζει με χώμα το ξαφνικό σου «αχ» στον δρόμο.
Κάπως έτσι αρχίσανε όλα για τούς περισσότερους από εμάς, μόνο που εμείς σταθήκαμε πιο τυχεροί από σένα, ζούμε, έτσι λέμε ακόμη και «κλαίμε» και «τιμάμε» τούς πεθαμένους για τις «ανάγκες», τους «σκοπούς» και τις «φλόγες» της «εξέγερσης».
Το κύμα φέρνει την φωνή σου απ’ τα ανοιχτά, σαν την στάχτη από την Πάρνηθα, τον Υμηττό ή την Πεντέλη που μπαίνει κάθε καλοκαίρι στην Αθήνα την «διαμαντόπετρα» της εξάτμισης και της πύρινης ασφάλτου το «δαχτυλίδι».
Απόψε η νύχτα δεν έχει φεγγάρι για ερωτευμένους και Σαββατοκύριακο στο σφαγείο της παραλιακής ,όλη η εικόνα παγώνει στο άκουσμα απ’ το ουρλιαχτό πού πρόλαβε να βγει από το στόμα τού τελευταίου σου Δεκέμβρη.
Μπορώ να το δω Αλέξανδρε, το σημάδι που μου δείχνεις που άφησε η σφαίρα, μια τόσο δα μικρή σφαίρα αλήθεια πώς χώρεσε και μπήκε σε μια τόσο μεγάλη και δυνατή καρδιά;
Ξέρεις Αλέξανδρε, δεν θέλω να σου πω ψέματα...
Θέλω η θανάσιμη πληγή σου να κλείσει, να μην την κρατήσουμε ανοιχτή για να ξεπλένουμε τα χέρια μας από εκδίκηση και μίσος, θέλω να σε αφήσουμε ήσυχο να θρηνήσεις εσύ και οι δικοί σου τον τελευταίο σου Δεκέμβρη...
Εμείς πού είμαστε ακόμη ζωντανοί και έχουμε γίνει «επαγγελματίες» στο να σκυλεύουμε, να ασελγούμε και να φτύνουμε πάνω στην σωρό και στους τάφους των δολοφονημένων, χρόνια τώρα... Ας σωπάσουμε, καιρός είναι να αλλάξουμε διαδρομή, να ανακαλύψουμε τα λάθη μας, αλλά και να μην ξεχάσουμε!
Κηδέψαμε την επανάσταση, πέρυσι, λίγες ώρες πριν την κηδεία σου, σε σημαδέψαμε και εμείς «συμβολικά» με όλες τις «καλές προθέσεις» για την εκτόνωση και πραγμάτωση του αυτοσκοπού μας, είμαστε ικανοί στην καπηλεία γιατί «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», μάθε το δεν έχουμε λογαριασθεί ποτέ με «τον μπάτσο πού έχουμε μέσα μας κι ας μην έχει στολή», θα σε σκοτώνουμε και εμείς με την σειρά μας κάθε φορά που με βία θα χρησιμοποιούμε για το μνημείο της τυφλής βίας και τού κοινωνικού πολέμου, τ΄ όνομά σου Αλέξη Γρηγορόπουλε,
Μην μάς έχεις εμπιστοσύνη...
Μην γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις, συνέχισε μπροστά και ζήσε τούς επόμενους Δεκέμβρηδες, υπερασπίσου τους δικούς σου γιατί εμείς θα σε διαψεύσουμε...
Κι αν είμαστε κάποτε άξιοι να συναντηθούν οι δικοί μας με τούς δικούς σου, τότε έχουμε μια ελπίδα να σε τιμήσουμε και να σε σεβασθούμε πραγματικά!
Δεν το κάναμε αυτό μέχρι τώρα, αλλά δώσε μας μια δεύτερη ευκαιρία γιατί το αξίζεις να σε δικαιώσουμε στα μάτια όλων των ανθρώπων που στις φλέβες τους έχουν το δικό σου αίμα και πάνω από τα κεφάλια τους τριγυρίζει κάθε μέρα και νύχτα απειλητικά η ίδια σφαίρα από το Κτήνος της Εξουσίας και της Βαρβαρότητας που με το περίστροφο πάντα θα ψάχνει για νέους στόχους και θύματα.
Γιατί είμαστε τα θύματα, σήμερα ή αύριο, της ίδιας σφαίρας ,του ίδιου μιλιταρισμού, της ίδιας βιομηχανίας των δήμιων των όπλων πού έχει γραμμένη την ζωή όλων των ανθρώπων, με ή χωρίς «στολή», στην παλιά της την σκανδάλη.
Σου υπόσχομαι πώς θα σε τιμήσω απέχοντας από όλο αυτό το θέαμα, το «μεγάλο μας τσίρκο» και το επετειακό πανηγύρι πού έχει οργανώσει, ο καθένας από τον σεχταρισμό του, την μυθοπλασία του ή το κανάλι του, να «μιλήσει» στο όνομα της μνήμης σου,
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάιν) μεμονωμένο άτομο από το αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα.
«στα ίδια μέρη, αλλά και σε άλλα μέχρι τώρα ξένα κι άγνωστα θα ξαναβρεθούμε…»
.
.
.
.
(Αντιγραφή από protagon )
.
..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου