Πάντα νόμιζα ότι οι φωτογραφίες είναι οι πιο ψεύτικες αναμνήσεις. Τι ψέμα, όταν σου μένει ένα χρώμα από αυτή, μία αίσθηση μόνο, όχι τίποτα συγκεκριμένο. Σαν κι αυτή. Ένα αποζάριστο πλάνο. Ένα συνέχες ουράνιο τόξο. Μία μίξη αληθινού και φτιαχτού.

Σαν να ακούω τώρα τις φωνές μας. Εκεί. Σαν κάτι να μας ένωνε. Ολομόναχοι μαζί.
Μέσα σε εκείνο το δωμάτιο. Μέσα σε αυτή την πόλη. Κι ας χαράξαμε γραμμές. Κι ας περπατάμε πάνω τους. Παιδιά είμαστε. Τότε και τώρα.


Άδειασε το δωματιάκι. Βάφτηκε ξανά. Καιρός να γεμίσει από άλλες στιγμές. Και οι δικές μας να μπουν σε κορνίζες.


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.