Χαρτογράφηση.......

...
.
.
.
.
.
.
Το τασάκι στην άκρη του περβαζιού. Στην άκρη. Στην άκρη του δωματίου η δυσοσμία. Για να κρατήσω ανέπαφο το δωμάτιο μου. Το χώρο μου. Τον κόσμο μου. Από κάθε τι που επιβάλλεται. Από κάθε τι που ΜΟΥ ορίζεται. Όχι. Έξω απ΄όλα.Έξω απ'όλα αν χρειαστεί. Έξω απ'όλα αν χρειαστεί για να κρατήσω εμένα. Εμένα εδώ. Μέσα σε μένα εμένα. Τι με ορίζει; Τι με καθορίζει σε αυτήν την ζωή; Όσα πιστεύω; Όσα νομίζω ότι πιστεύω; Κι αν όλα αυτά υπήρχαν, δεν γεννήθηκαν, τότε ποιος είμαι; Τότε τι είμαι; Που θα φτάσω; Θα φτάσω κάπου; Πρέπει για να φτάσω κάπου;
Σε ένα δωμάτιο που χωράνε πρακτικά πολλά, ελπίδες λίγες, φαντασία; χμμμμ.. αρκεί στο μυαλό αν κάθε μέρα, αν κάθε μέρα ανοίγεις το παράθυρο και βλέπεις....το απέναντι παράθυρο; Ξύπνημα. Και οι κινήσεις ίδιες. Χώνεσαι αργά και σταθερά μέσα σε ένα παράθυρο υπολογιστή, για να ελπίζεις. Να ελπίζεις να γνωρίζεις. Να βλέπεις. Να ελπίζεις να πηδήξεις. Στο κενό ή ακόμη και κάποιον. Να ελπίζεις να ακούσεις κάτι που εκεί έξω δεν υπάρχει, χάθηκε στους ήχους που νικήσαν, σε αυτούς που επικράτησαν. Να ελπίζεις να γελάσεις και να σε δεί κάποιος και να γελάσει κι αυτός. Να ελπίζεις, κοιτώντας σαν προγραμματισμένη κάμερα καρφωμένη σε συγκεκριμένα pixel . Να κοιτάζεις μια εικόνα. Να αφομοιώνεις μια εικόνα, να πιάνεσαι απο το κάθε χιλιοστό χρώματος της και να ξεριζώνεις με οργή την ιστορία που επινοείς. Εάν και μπορεί......χιλιάδεις φτιάχνεις εάν και μπορεί και του πούστη κάποιο θα πραγματοπ[οιηθεί γιατί είναι πολλά και αν θυμηθείς την θεωρία των πιθανοτήτων που μάθαινες,έμαθες, έχεις μάθει ποτέ ή την επινόησες; Γαμώτο......ο ιδρώτας στο σβέρκο σε κάνει να βγαίνεις από το στροβιλισμένο καρουζέλ.Κοίτα το βιβλίο δίπλα.Σε περιμένει να το ανοίξεις.....Μπορεί και όχι, απλά εσύ νιώθεις ότι σε περιμένει αυτό,κάτι,οποιοσδήποτε. Μέχρι εσύ να συνειδητοποιήσεις ότι δεν σε περιμένει τίποτε...όλα έχουν τον δικό τους ρυθμό να φεύγουν, να κυλάνε, να πηγαίνουν, να δουλεύουν, ακόμη και η ίδια σου η ζωή. Ακόμη και αυτό το γράψιμο που ξεκίνησε με μία εικόνα και που ποτέ σου δεν περίμενες να γεμίσεις τόσο χώρο σε ένα διάλειμμα. Κι ακόμη συνεχίζεις, μην ξύνεσαι και διαβάζεις τα αποπάνω, η συνέχεια δεν έπεται. Γράψε σαν να μην σε διαβάσεις κανείς και ποτέ. Ούτε καν εσύ.... άδειασε σε αυτές τις σελίδες για να γεμίσεις αύριο,σε λίγο, τώρα με όσα.......Με όσα θα σε βρούν, αν ακόμη ελπίζεις. Με όσα δεν σε βρουν αν ακόμη δεν ελπίζεις πως έχεις το πάνω χέρι στην ζωή σου,. Ακόμη και τώρα νιώθεις ήρεμος, γαλήνιος, βαθειά μέσα σου ξέρεις ότι δεν ξέρεις τίποτα. Ξέρεις μόνο να προσπαθείς. Να προσπαθείς να διαλέγεις. Τι είναι αυτή την στιγμή καλύτερο για σένα. Κι έριξες μερικές ματιές πίσω σε αυτά που κατάφερες να μουτζουρώσεις και νόμιζες ότι το τασάκι θα μείνει για πολύ στην άκρη του παραθύρου, σαν να νομίζεις δηλαδή ότι είσαι ικανός να ξεφύγεις από τους εθισμούς σου με το μπορώ και ίσως να θέλω. Μηχανικές κινήσεις και πάλι, το τσιγάρο να ανάβει και να βρίσκεσαι εδώ που ξεκίνησες. Συν ακόμη ένας κύκλος δηλαδή.
.
.
.
.
.
.
.